پژوهشگر حوزه صنایع فرهنگی در گفت وگو با مهر:
دست كاری گرایش فرهنگی وملی كودكان با وارد كردن اسباب بازی خارجی
بهنام زنگی می گوید، با وارد کردن اسباب بازی خارجی گرایش های ملی و فرهنگی کودکان را دست کاری می نماییم. که اگر کودک در وضعیت بی طرفی باشد حتما نمونه های داخلی را انتخاب می کند.
به گزارش دست و هنر به نقل از مهر، چند سالی است که دغدغه صنایع فرهنگی و زیرمجموعه های آن در کشور داغ شده و پرداختن به آن جزئی از اتفاقات، رویدادها، فستیوال ها شده است. مسئله اهم و قابل تأمل دراین زمینه، حوزه اسباب بازی است، حوزه مهمی که به خاطر مهم بودن از درجه اهمیت فرهنگی ساقط شده و به سمت روتین و رکود رفته است. به صورتی صنعت اسباب بازی شده سرگرمی برای مسئولانی که حوزه بکر پیدا کردند و ترجیح دادند متفاوت تر گام بردارند.
فعالان و تولیدکنندگان این حوزه هم دست به کار شدند و به سمت تقلید و اقتباس از غربی ها و اروپایی حرکت کردند راهی که همچنان ادامه دارد و حتی خیلی از کارشناسان، فعالان و منتقدان صنعت اسباب بازی را صنعتی نوپا در مرحله آزمون و خطا می دانند و نقدشان در این مساله به مسئله کپی کردن محصولات نیست بلکه کپی کردن در این مرحله را نیازمند پیشرفت در این عرصه می دانند و اذعان دارند که کپی کردن محصولات خود به صورتی خلاقیت بشمار می رود. نباید این توقع را داشت که بدون علم و دانش و حتی نبود رشته های آکادمیک دست به خلق محصولات اسباب بازی بزنیم و کپی کردن محصولات را ایراد بدانیم.
کپی کردن محصولات اسباب بازی مهره جدانشدنی در این صنعت شده است برای اینکه گردش مالی خوبی دراین زمینه ایجاد می شود و این مسیر موفقیت است اما مسئله و سوال اصلی که وجود دارد این است که آزمون و خطا توسط «کپی کردن» تا کی ادامه دار خواهد بود و درصد خطا در کپی کردن پیوست فرهنگی را چگونه می توان جبران کرد. کپی کردن ایده اولیه محصولات تفکر غلطی نیست اما کپی برداری از فرهنگ غربی خطراتی و عواقب ناگواری دارد پس باید برای احیای فرهنگ ایرانی خودمان بکوشیم.
کپی کردن محصولات اسباب بازی مهره جدانشدنی در این صنعت شده است برای اینکه گردش مالی خوبی دراین زمینه ایجاد می شود و این مسیر موفقیت است اما مسئله و سوال اصلی که وجود دارد این است که آزمون و خطا توسط «کپی کردن» تا کی ادامه دار خواهد بود و درصد خطا در کپی کردن پیوست فرهنگی را چگونه می توان جبران کرد
بهنام زنگی، رئیس انجمن علمی پژوهش های هنری ایران و پژوهشگر در حوزه صنایع فرهنگی با مثالی درباره نظرات کودکان درباره طراحی اسباب بازی ها می زند و به خبرنگار مهر می گوید: در همایشی از کودکان خواسته شد تا درباره اسباب بازی ها نظرات و دیدگاه هایشان را بیان کنند، خیلی جالب بود تفکر بچه ها دو گروه شده بود. برخی ها می گفتند وضع موجود در حوزه اسباب بازی خوب است. و اسباب بازی هایی که وارد می شود جذاب هستند و ما از بازی کردن لذت می بریم. برخی دیگر که کمی عمیق تر نگاه می کردند مدعی بودند هر چند خوب است ولی باید از ارزش های فرهنگی خودمان در اسباب بازی ها داشته باشیم تا با آنها سروکار داشته باشیم.
او درباره قهرمان سازی و معرفی اساطیر ملی به کودکان بیان می کند: کودکی حین بازی می گفت من بعنوان کودک باید اساطیر و قهرمان های ملی ایران را در اسباب بازی های خود ببینم که نمی بینم و ناخودآگاه بدون اینکه متوجه شوم به سمت اسطوره های غیرواقعی سایر فرهنگ و ملت ها کشیده می شوم.
این پژوهشگر با اشاره به این مساله که با شنیدن نظرات کودکان تحولی در نگرش ما به وجود آمد و همین طور کسانی که در این عرصه فعالیت دارند و اسباب بازی وارداتی را مطلوب می دیدند با این طرز نگرش مواجه گشتند، رویکردشان تغییر نمود، ادامه می دهد: وقتی ما این ها را به دقت گوش کردیم. کسانی که وضع موجود و اسباب بازی های وارداتی را مطلوب می دیدند فقط تفکرشان این بود که باید چیزی باشد ما بازی نماییم و سرگرم شویم. ولی آن طیف دیگری که فکر می کرد تنها لذت بردن از اسباب بازی کافی نیست و باید یک رویکرد ملی در آن وجود داشته باشد که ما آموزش ببینیم به نظر می رسید که تفکرش خیلی عمیق تر است.
او می گوید: گروه اول می گفتند تولیدکننده داخلی نمی تواند تولید نماید ما چه کار کنیم؟ گروه دوم می گفت درست است نمی تواند تولید نماید ولی علتش این است که ما حمایت نمی نماییم اگر ما ۱ سال یا ۲، ۳ سال هر چند اسباب بازی های ضعیف داخل را خرید نماییم آن تولیدکننده به اشتیاق می آید ما محصولش را دوست داریم سراغ تولید بهتر می رود؛ یعنی حتی تا اینجای کار را هم دیده بود که چند سالی یک دوره زمانی اسباب بازی شاید کمتر جذاب داخلی را بخرد بلکه این تولیدکننده داخلی قوی شود تا سراغ نمونه های بهتر تولید برود.
کودکی حین بازی می گفت من بعنوان کودک باید اساطیر و قهرمان های ملی ایران را در اسباب بازی های خود ببینم که نمی بینم و ناخودآگاه بدون اینکه متوجه شوم به سمت اسطوره های غیرواقعی سایر فرهنگ و ملت ها کشیده می شوم
این پژوهشگر حوزه صنایع فرهنگی با اشاره به دلبستگی کودکان به فرهنگی بومی و اصیل ایرانی می گوید: تمام این توصیفات نشان میدهد در جوهره فکری بچه ها این مساله مسئله مند است. این دل بستگی به ایران و فرهنگ بومی امکان ندارد وجود نداشته باشد. شما یک انسانی را به شکل غریزی بدون مداخله فرهنگی در یک محیطی بگذاریم تا تربیت شود حتما علاقه مندی های فرهنگی، ناسیونالیستی و ملی خودبه خود درونش وجود خواهد داشت و این غریزی است. بدون مداخله به سرزمین، کشور، شهر، خانه و کوچه اش دل بستگی پیدا می کند.
زنگی درباره اسباب بازی های وارداتی می گوید: اسباب بازی هایی که الان وارد می نماییم نوعی مداخله است و مداخله ای در تشخیص کودک انجام می دهد حتی شاید داریم گرایش های ملی و فرهنگی او را دست کاری می نماییم. مسئله اینجاست اگر شرایطی فراهم کنید یک شرایط بی طرفی باشد که کودک بتواند انتخاب نماید حتما نمونه های داخلی را انتخاب می کند. نمونه هایی که اسمش ایرانی است وقتی می گوئیم این قهرمان، بارها اسمش را در خانواده در داستان ها شنیده است در فرهنگش شنیده است یا همین که احساس می کند در تاریخش بوده، شک نکنید این را ترجیح خواهد داد و در دایره ترجیحات آن کودک قرار خواهد گرفت. منوط بر اینکه این مداخلاتی که ما داریم کمتر شود، به نظرم بحث ترویج بیش از اینکه روی کودکان ما باید پیاده شود و به سمت ترویج بازی های سازنده برای کودکان برویم باید به تولیدکنندگان، والدین، مدارس و مربیان آموزش دهیم که پی به اهمیت موضوع ببرند.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب