دهه هشتادی ها را تمام رخ ببینیم

دهه هشتادی ها را تمام رخ ببینیم به گزارش دست و هنر سیدمهدی موسوی تبار، روزنامه نگار: نادیده گرفته می شوند؛ از سوی خانواده؟ جامعه؟ رسانه ها؟ شاید گروهی، شاید هم همه. نه آنقدر کوچکند که برایشان مهم نباشد تحویل نگرفتن شان، نه آنقدر بزرگند که اعتراض کنند و زیر میز بزنند و حق شان را بگیرند.



به گزارش دست و هنر به نقل از ایسنا، روزنامه «فرهیختگان» در ادامه نوشت: صحبت از نوجوان است. رده ای سنی که انگار قرار نیست به آنها توجه کافی شود و در هر دوره ای و با بهانه ای به آن کم یا بی توجهی می شود. یکی از این مظاهر کم توجهی رسانه ها و به صورت خاص رسانه ملی است. احیانا مدیران رسانه ملی خیلی سریع واکنش نشان می دهند و سینه را جلو می گیرند و می گویند ما همین سال ۹۶ بود که شبکه امید را با وجود هزینه های بسیار افتتاح کردیم و البته کافی است نگاهی بیندازید به رتبه شبکه امید در میان پرمخاطب ترین شبکه های تلویزیونی تا متوجه شوید که ظاهرا مخاطب اصلا اهمیتی ندارد. برپایه آمار تلویزیون، شبکه های سه سیما، یک سیما، خبر معاونت سیاسی، آی فیلم، معاونت برون مرزی و شبکه دو سیما بیشترین مخاطب را داشتند و تا رده شانزدهم که متعلق به شبکه افق است هیچ اسمی از شبکه امید دیده نمی گردد. حالا جمعیت میلیونی دهه هشتادی ها را با تعداد مخاطبان شبکه امید مقایسه کنید.

سال ۹۷ بود که مهدی سالم، مدیر شبکه امید به تسنیم اظهار داشت: «... شبکه از پوشش ۶۵ درصدی در سرتاسر کشور برخوردار می باشد. با عنایت به این میزان دسترسی برآورد ما از میزان مخاطبان شبکه حدود ۵ درصد است که با عنایت به جغرافیای مناطق و نوع زندگی اقشار متعدد، امیدواریم با شیب ملایم افزایش پیدا کند. تا دوسال آینده اطمینان داریم شرایط بگونه ای تغییر پیدا کند که نوجوانان بیشتر دنبال برنامه های متناسب با سن خود باشند.»

حالا بیشتر از دوسال از حرف های مدیر شبکه امید گذشته و به سادگی میتوان تعداد مخاطبان این شبکه را ارزیابی کرد. به جهت اینکه بدانید شبکه امید چه جایگاهی در نگاه مدیران صداوسیما دارد به برنامه های مهمش دقت کنید و حتی طراحی سایت و کیفیت تصاویرش. پخش برنامه های محبوب دهه های ۶۰ و ۷۰ برای دهه هشتادی ها واقعا احتیاج به طراحی و تصویب و مدیر دارد؟ توجه بیش از اندازه به کودکان و جوانان و بزرگسالان و عدم همخوانی سیاست های فرهنگی و رسانه ای این سه مرحله سنی، عوارضی دارد که سال هاست شاهدش هستیم.

نگاهی به برنامه سازی های تلویزیون در یک دهه اخیر نشان داده است که نوجوان ها در اولویت نیستند و این خطایی نابخشودنی است. از سوی دیگر نبود نیروی کاربلد و متخصص برنامه ساز برای نوجوانان از دیگر خلأهای بزرگ است. اگر زمانی و در دهه ۷۰ برنامه هایی مانند «اکسیژن» و «نیمرخ» برجسته و دیده می شوند، به علت جسارت و اعتماد مدیران وقت سازمان و شبکه بود. همان جسارت سبب شد ریل برنامه سازی برای نوجوانان به سمت مقصدی تکراری به نام «نیمرخ سازی» چیده شود.

جسارت دیگر در میان مدیران وجود ندارد یا خلاقیت، حلقه مفقوده برنامه سازی است؟ حاضری خوری و پرهیز از ریسک و همینطور سپردن کارها به سازندگانی که تخصص شان چیز دیگری بوده و به علت ارتباطات وارد این حوزه شده اند علل وضعیت فعلی برنامه های نوجوان ها نیست؟ فهم این که نوجوانان حال حاضر جامعه ما دیگر حوصله شنیدن مونولوگ ها و پلاتوهای طولانی را ندارند و دل شان می خواهند حرف بزنند، خیلی سخت نیست. اگر بنا به اقتضائات جامعه و تربیت خانوادگی، نوجوانان دهه های پنجاه و شصت، دل شان می خواست بیشتر شنونده باشند و آنقدر هم به آن جعبه جادویی اعتماد داشتند که حتی نحوه نشستن خویش را با صحبت های مجری تعیین می کردند، نوجوانان دهه هشتادی دل شان می خواهد چیدمان استودیو و نحوه نشستن مجریان را خودشان انتخاب کنند. آنها به واسطه دسترسی به انواع گوشیها و تبلت ها و همینطور افزایش توانایی های فردی و گروهی، تسلط بیشتری بر موضوعات مختلف روز و قدرت تحلیل بالایی دارند. یک دهه هشتادی برای خودش به واسطه فضای مجازی یا گیم ها درآمدزایی می کند و حتی به استقلال مالی هم رسیده است. وجود بیشتر از هفت میلیون گیمر دهه هشتادی عدد قابل اعتنایی است؛ آنها مسابقه می دهند، پول درمی آورند، دل می بندند و دل می کنند و چرا در چنین موقعیتی باید پای تلویزیون و شبکه ای بنشینند که به آنها سفارش می کند مسواک بزنند و دروغ نگویند و دغدغه هایشان را تا حد خرید کفش و شلوار پایین می آورد.

«امید»ی که تدبیر ندارد

فایده تاسیس شبکه امید، انگار پنهان شدن مدیران تلویزیون پشت آن بود. صداوسیما آشکارا برنامه ای برای نوجوانان ندارد. سال قبل بود که مهدی سالم، مدیر شبکه امید اظهار داشت: «در شبکه امید بیشتر از ۱۸۰ هزار دقیقه برنامه سازی کردیم. این مقدار در مقایسه با هیچ تولیدکننده دیگری در داخل کشور برای نوجوان نیست. این محتوا را با تدابیری که اتخاذشده در فضای مجازی انتشار می دهیم.» و ادامه داده بود که «درحوزه بازی های کامپیوتری و سرگرمی های دیجیتال اقداماتی انجام داده ایم، البته با فعالیتی که مرکز بازی های کامپیوتری یا جاهای دیگر همچون مجموعه سراج، NGOها و نهادهای فعال و شرکتهای دانش بنیان فعال در این حوزه انجام می دهند، در این عرصه و در مجموعه هنرهای دیجیتال حرکت رو به رشدی داشته ایم.»

یکی از آفات مدیران فرهنگی و هنری همین نگاه آماری است. به جای این که تکیه بر میزان برنامه های تولیدی باشد که آن هم درجای خودش اهمیت دارد باید اولویت روی میزان تعداد مخاطبان باشد. تقلیل یک شبکه به یک فرهنگسرای بزرگ و دلخوش بودن به پیامک های ۱۰هزارتایی یک برنامه چه چشم اندازی خواهد داشت؟ آنچه در وضعیت فعلی با آن مواجهیم عدم توجه و برنامه ریزی صحیح نسبت به نوجوانان است. این را نه فقط در شبکه امید که در سایر برنامه های تلویزیونی هم شاهدیم. وجود یک نگاه از بالا به پایین نمی تواند نوجوانی را که رابطه نزدیکی با گوشی یا تبلتش دارد به سمت تلویزیون بکشاند. اصرار برای ساختن برنامه هایی مانند نیمرخ، بدون کمترین خلاقیت در فرم و محتوا چه اهدافی را دنبال می کند؟ استفاده از عروسک های بدون هویت یا اتکای بیش از اندازه به بداهه گویی و شوخی های دم دستی در برنامه ها با هدف جذب مخاطب، توجیهات فرهنگی دارد؟

نکته دیگری که در برنامه سازی برای نوجوانان مورد غفلت قرار می گیرد، نادیده گرفتن نقش الگوسازی برای آنهاست. وقتی الگوها یا زیادی بزرگند یا زیادی کوچکند، خود نوجوان سراغ الگوهای خودش می رود؛ الگوهایی که می توانند از دل یک بازی بیرون آمده باشند یا از یک مسابقه فوتبال یا فیلم سینمایی، تازه اینها بهترین حالاتش است. استفاده از الگوهای منفی در اجتماع یا آثار هنری سخیف و مبتذل و ویدیوهای وایرال شده در فضای مجازی، روی دیگر این سکه است.

چه می خواهیم؟

تا چشم به هم بزنیم با نوجوانی دهه نودی ها مواجه خواهیم شد. هنوز هم برای اصلاح رویه برنامه سازی برای کودکان و نوجوانان وقت و امید هست. ساختن برنامه هایی که در آنها اعتماد به نفس، عزت فردی و جمعی، عرضه یک بینش عمیق و صحیح به جای تکرار طوطی وار، ایجاد حس شجاعت و... تقویت می شود، بخشی از برنامه جامع برای کودکان و نوجوانان است.

ساختن برنامه های گفت وگومحور و چالشی با جوانان بدون تعیین آخر مشخص و دادن اجازه به آنها برای صحبت بدون قصد و هدف قانع شدن شان از دیگر مطالبات نوجوانان این دهه است. آنها حرف دارند و اتفاقا معتقدند که حرف شان صحیح است و امکان دارد بزرگترها اشتباه کنند. آنها دیالوگ می خواهند، دیالوگی بدون آخر بندی مشخص و از پیش تعیین شده. آنها ذره ای اعتماد می خواهند و سرشارند از ایده های پویا و خلاقانه بدون تکیه بر بزرگترها. ساختن برخی برنامه ها توسط نوجوانان چه ایرادی دارد که یک مرتبه امتحان نمی شود؟ رسانه ملی از حضور مجریان نوجوان مگر ضرر دیده که به نویسنده و طراح نوجوان بها نمی دهد؟

شناخت تفاوت های دهه هشتادی ها با دوره های قبلی و بعدی شان، کلید اصلی این مسئله است. کارگردان و نویسنده ای که بیشتر از ۳۰سال است در تلویزیون حضور دارد، چه شناختی از این طبقه سنی دارد؟ سیاستگذاری برای این رده سنی توسط افرادی که میانگین سنی آنها بالای ۵۰ سال است نمی تواند راهگشای مشکلات فعلی باشد. درهای اتاق های سیاستگذاری باید روی نوجوانان و جوانان باز شود. آنها باید برای برنامه های خودشان تصمیم بگیرند. مسائل جنسی، مسائل اقتصادی، ازدواج، وطن دوستی، سواد رسانه ای و اعتماد به حاکمیت و رسانه ملی باید از اولویت های برنامه سازان نوجوان قرار بگیرد. چه بسا منشا خیلی از مشکلاتی که در جوانی یا بزرگسالی گریبان آنها را می گیرد در نوجوانی باشد. استفاده از هنرهای مختلف و قالب های متنوع و ریسک پذیری ازجمله مواردی است که می تواند برنامه های نوجوان ها را از ورطه ای که داخلش هستند، نجات دهد. نوجوانان نیازمند یک نگاه تمام رخ به آنها هستند.





منبع:

1400/04/12
22:30:32
0.0 / 5
859
تگهای خبر: آثار , بازی , تولید , خرید
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب
نظر شما در مورد این مطلب
نام:
ایمیل:
نظر:
سوال:
= ۸ بعلاوه ۲
دست و هنر
dastohonar.ir - حقوق مادی و معنوی سایت دست و هنر محفوظ است

دست و هنر

هنر و صنایع دستی