وقتی آفتاب پرست در شلوغی ابوعطا می خواند!
به گزارش دست و هنر مناقشه بر سر مالکیت پروژه های شبکه نمایش خانگی بالا گرفته و دو طرف دعوا برای سهم خواهی بیشتر از این بستر درآمدزا، دایره گچی قفقازی را ترسیم کرده اند که گویا این دفعه هیچکدام قصد رها کردن دست کودک را ندارند.
دوگانه های متضاد «ساترا و پلت فرم ها» یا «ارشاد و صداوسیما» این روزها دیگر به همین مرزبندی ساده خلاصه نمی گردد و نزاع بر سر مالکیت پروژه های شبکه نمایش خانگی حتی به رقابت بین خود پلت فرم ها هم کشیده شده است.
اعتراض های اخیر بر سر تغییر بیلبوردهای «شبکه مخفی زنان» توسط ارشاد به رغم داشتن مجوز از ساترا و انتقاد از نداشتن مجوز برای بیلبوردهای سریال «یاغی»، توقیف «جیران» به علت شکایت یک شاکی خصوصی، بازنشر مصاحبه ای قدیمی از مدیر یکی از پلت فرم ها با مبحث تذکر صداوسیما به سریال «خاتون»، همه و همه نمونه هایی مصداقی از مناقشه ای است که شاید «نظارت بر محتوا و کیفیت تولیدات شبکه نمایش خانگی»، آخرین دغدغه اش باشد.
در همین فضا که این روزها بسیاری داعیه دار نظارت بر آن شده اند، پروژه هایی هم فرصت تولید و پخش یافته اند که محتوای آنها به لحاظ میزان خشونت و یا بهره گیری از الفاظ رکیک و شوخی های جنسی با کمتر استانداردی مطابقت دارد. نکته اینجاست که این سریال ها که به صرف درج رده بندی سنی در توضیحات پروژه بسنده می کنند، به قصد فروش بیشتر اغلب از محتوای طنز و بازیگران محبوبی بهره می گیرند که اتفاقا بیشتر از همه در میان کودکان و نوجوانان پرطرفدار هستند. ضمن این که همین بخش های پرسش برانگیز، در چارچوب ویدئوهایی کوتاه از سوی خود سازندگان پروژه (به قصد تبلیغ) یا تماشاگران (به قصد شوخی) در فضای مجازی دست به دست می شود تا این صحنه ها برای کمتر کسی از دست رفته باشد!
چگونه صدمه حاصل از سریال ها را به حداقل برسانیم؟
خبرنگار ایسنا برای پرسش درباره راه های به حداقل رساندن صدمه احتمالی تماشای پروژه های اینچنین، سراغ سهیل رضایی، کارشناس مسایل اجتماعی رفته است که او راهکار طبقه بندی سنی پروژه ها را پیشنهاد می دهد.
هرچند که مخاطب بزرگسال هم گاه در مقابل تماشای برخی صحنه های این سریال ها چه به لحاظ خشونت و چه به لحاظ نحوه به کارگیری شوخی های جنسی تاب نمی آورد. ضمن این که تجربه اخیر سامانه نمایش آنلاین دیزنی پلاس در خصوص قرار دادن آثار با درجه سنی «R» (محدود) که با انتقاد شدید شورای تلویزیون والدین آمریکا همراه شد، نشان داد که درجه بندی سنی برای نمایش برنامه های اینچنین شرطی لازم، اما کافی نیست.
با این همه رضایی ـ کارشناس مسایل اجتماعی ـ در این حوزه معتقد است: «ما چه بخواهیم و نخواهیم از ادبیات طنز آمیخته با هجو بعنوان یک مکانیسم ارتباطی در فیلمها و سریال ها استفاده خواهد شد و دغدغه ما می تواند طبقه سنی باشد.»
او اظهار می کند، «ما می توانیم به نظام فیلم سازی بگوییم طبقه سنی را در نظر بگیرد؛ مثل همه جای دنیا که این کار را می کنند، چونکه این ادبیات در گروه سنی بزرگسال استفاده می شود» و سپس ادامه می دهد: بخشی از طنز، هجو است. بخشی از کمدی و شوخی بزرگسالان همین است و در این طبقه بندی قرار می گیرد؛ البته که آن هم محیط مخصوص به خویش را دارد. بعضی می پسندند و بعضی حریم را رد می کنند. این چیزی است که ما از آن خرده می گیریم، در همه مکان ها صدق نمی کند و اگر به آن اختیار می دهیم باز در هر ابعاد و موقعیتی صدق نمی نماید. این یک تعریف فضا و زمان را شامل می شود و من به این قائل هستم که ماجرا را به شکل کلی صاحب مشکل نمی دانم اما باید پیش از پخشِ این دست سریال ها اخطار داده شود.
سهیل رضایی
این مطلب دست و هنر مورد پسنده؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب دست و هنر مرتبط
نظرات کاربران دست و هنر در مورد این مطلب