اینجا ایران است، زخم خورده، ولی پابرجا
دست و هنر: ساختمان شیشه ای صداوسیما، بنایی که روزگاری نماد معماری مدرن ایران بود، حالا بعد از لطمه های جدی در جریان جنگ 12 روزه، در آستانه تصمیمی سرنوشت ساز قرار دارد؛ تصمیمی که تنها به بازسازی یک سازه محدود نمی گردد، بلکه تلاشی است برای احیای حافظه ای جمعی، باز تعریف هویت رسانه ای ملی، و خلق اثری تازه در مرز معماری، فرهنگ و مقاومت.
به گزارش دست و هنر به نقل از خبر آنلاین، مدتی قبل، یکی از مقامات دولتی ضمن بازدید از ساختمان شیشه ای صداوسیما که در جریان جنگ 12 روزه لطمه دیده است، اشاره کرد که این بنای باارزش باید در کمترین زمان با بهره گیری از تجارب استادان سازه و معماری، بازسازی شود. بگفته این مقام، ساختمان شیشه ای صداوسیما اگر تا پیش از حمله رژیم صهیونیستی، نماد معماری مدرن بود، بعد از آن نماد حماسه و انعکاس صدای حقیقت خواهد بود، به همین دلیل باید پروژه ی بازطراحی و بازمعماری این ساختمان با داوری استادان سازه و معماری، به یک مسابقه بین المللی گذاشته شود. در امتداد این اظهارات مهندس فرزاد رستمی فر، معمار و مرمتگر برجسته که سوابق خوبی در امر بازسازی بناهای تاریخی دارد، یادداشت زیر را فرستاده است. امیدوار است که نظریات تخصصی مزبور مورد توجه مسئولان امر قرار گیرد. وی در این یادداشت تصریح کرده است مرمت و بازسازی ساختمان شیشه ای، محل مناسبی برای تظاهرات معمارانه و تبلیغات جناح های سیاسی نیست. در ادامه یادداشت رستمی فر که در اختیار خبرگزاری خبرآنلاین قرار گرفته می خوانید.
* * *
حدودا بیشتر اظهارنظرها درباب نحوه ی بازسازی و مرمت ساختمان شیشه ای تلویزیون که در جریان جنگ 12 روزه اخیر بطور جدی لطمه دیده، معطوف به فرم ساختمان است و نه به کارکرد آینده آن، یعنی تکرار همان دیدگاه و نگاهی که به خیلی از آثار باارزش تاریخی بوده و سبب گردیده است که بعد از مرمت و بازسازی، بالاستفاده و کم اثر به سوی مرگ مجدد بروند. بدون تردید صیانت از ارزش های معمارانه این بنا و احترام به ایده های خالقانه مهندس عبدالعزیز فرمانفرماییان، در پروسه تهیه طرح مرمت و بازسازی، امری لازمست، اما موضوع به همن جا ختم نمی گردد، برای اینکه بدون تدوین سناریوی مرمت و بدون توجه به کارکرد آینده این بنا، هر نوع طرح مرمتی با هر نوع روحیه ای کافی نخواهد بود. نمی توان از پیچ های تند مباحث نظری پیرامون این موضوع، بدون داشتن پاسخ مناسبی برای این پرسش عبور کرد. طرح مباحث کم ارتباط و تبلیغاتی نظیر تمایز قایل شدن میان این ساختمان به عنوان یک ساختمان باارزش یا یک اثر تاریخی، به تنهایی می تواند عامل گمراه کننده و در عین حال جذابی(!) باشد که پروژه را در همان شروع با شکست مواجه کند. این ساختمان بدون تردید هم باارزش است و هم تاریخی.
این بنا مابه ازای تمام و کمالی از زندگی شیشه ای ایرانیان است که در عین حال، زخمی و شکسته شده. اینجا ایران است، زخم خورده، ولی پابرجا، و بازآفرینی و مرمت آن هم نه فقط یک ضرورت معمارانه و شهرسازانه، که یک اقدام فرهنگی و اجتماعی در مقیاس ملی است و باید امانتدارانه و عاری از هر گونه تظاهر صورت پذیرد. در اینجا معمار و مرم تگر قبل از آنکه گوینده باشد، باید شنونده و بیننده باشد:
اگر ساختار تغییر کند، دیگر اصیل نیست. اگر صورت و پیکره این اصالت زخم خورده نشان و نشانه ای از زخم جنگ نداشته باشد، گمراه کننده خواهد بود، مانند داستانی که چند صفحه را از میانش کنده باشند و ناقص شده باشد.
اما کارکرد: شایدعملکرد سابقش دیگر موضوعیت نداشته باشد. به همین دلیل می توان به سالن های موسیقی و نمایش و تجهیزات تلویزیونی به عنوان موزه تاریخ تلویزیون ملی ایران اندیشه کرد، ولی بدون دخالت در حجم و فرم اولیه آن، البته اگر همچون ساختمان "خانه شهر" در میدان توپخانه تهران، بعد از جدل های فرمالیستی و مدیریتی غیرضرور، گرفتار دگردیسی بهره برداری نشود.
منبع: دست و هنر
این مطلب دست و هنر مورد پسنده؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب دست و هنر مرتبط
نظرات کاربران دست و هنر در مورد این مطلب