جان راسل تیلور زندگینامه نویس هیچکاک درگذشت
دست و هنر: جان راسل تیلور، روزنامه نگار و نویسنده ای پرکار که تنها زندگینامه ی رسمی آلفرد هیچکاک را نوشت و از اولین کسانی بود که از هارولد پینتر ـ برنده ی آینده ی نوبل ـ با شور و تحسین یاد کرد، در ۱۸ اوت دارفانی را وداع گفت. او ۹۰ سال داشت.
به گزارش دست و هنر به نقل از خبر آنلاین، جان راسل تیلور، تیلور در اواخر دهه ی ۱۹۵۰ میلادی پینتر را «بزرگ ترین» نمایشنامه نویس موج نو انگلستان نامید؛ نسلی از نویسندگان که با سبک های انقلابی خود تئاتر بریتانیا را دگرگون کردند.
در دهه ی ۱۹۷۰، هنگامی که تیلور به عنوان گزارشگر روزنامه ی تایمز لندن در لس آنجلس فعالیت می کرد، بواسطه ی علاقه ی مشترک خود و آلفرد هیچکاک به آب نبات های انگلیسی با او دوست شد و با جلب اعتمادش، تنها زندگینامه ی رسمی کارگردان را نوشت ـ یکی از ده ها کتاب پرخواننده ای که درباره ی ی چهره های مرموز دنیای هنر منتشر نمود.
از خاطرات ماندگار او این بود که نقدی پرشور درباره ی ی بازیگر بزرگ بتی دیویس برای تایمز نوشت؛ چنان تحسین آمیز که خود دیویس با او تماس گرفت و اظهار داشت: «می خواهم بیایم دفتر روزنامه تا تو را ببوسم.»
تیلور، نویسنده و منتقدی تحسین شده، آثارش حوزه هایی چون تئاتر، نقاشی، مد و سینما را دربرمی گرفت. وی در لندن و ولز زندگی می کرد. درگذشتش اولین بار در روزنامه های بریتانیایی همچون تایمز لندن گزارش شد، بدون اشاره به جزئیات بیشتر.
بخش عمده ای از زندگی حرفه ای بیشتر از پنجاه ساله اش را در تایمز گذراند؛ از ۱۹۷۸ تا ۲۰۰۵ منتقد هنری این روزنامه بود. همین طور برای نیویورک تایمز و لس آنجلس تایمز مقاله می نوشت، در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی و دیگر موسسات سینما تدریس می کرد.
همکاری با آلفرد هیچکاک یکی از اولین کتاب های او، «چشم سینما، گوش سینما» (۱۹۶۴)، از هیچکاک به عنوان یکی از مؤلفان بزرگ در کنار فدریکو فلینی، میکل آنجلو آنتونیونی و اینگمار برگمان یاد کرد _ دیدگاهی جسورانه در زمانی که کارگردانان هالیوودی معمولا فقط به عنوان تکنسین های تجاری شناخته می شدند، نه هنرمندانی هم ردیف نویسندگان بزرگ.
مشهورترین کتابش، «هیچک: زندگی و زمانه ی آلفرد هیچکاک» (۱۹۷۸)، حاصل یک عمر شیفتگی به کارگردان انگلیسی تبار و «استاد تعلیق» بود. هرچند هیچکاک پنج بار برای اسکار بهترین کارگردانی نامزد شد، اما هیچگاه برنده ی این جایزه نشد.
تیلور اولین بار در کودکی با دیدن اقتباس سینمایی هیچکاک از رمان «مهمان خانه ی جامائیکا» (۱۹۳۹) دافنه دوموریه، مجذوب و با این وجود ترسیده بود. بعدها در جریان ساخت فیلم «جنون» (1972) با هیچکاک آشنا شد و اجازه یافت در فیلم آخر او، «توطئه خانوادگی» (1976) هم در صحنه ها حضور داشته باشد.
به نقل از خودش، علاقه ی مشترکشان به آب نبات های شیرین انگلیسی سبب شد اعتماد هیچکاک را جلب نماید. هیچکاک در او همراهی یافت که «هیچ دستور کار سیاسی یا انگیزه ی شخصی نداشت.»
آن دو تقریبا هر هفته با هم ناهار می خوردند؛ غذایی ساده از گوشت چرخ کرده و پوره سیب زمینی، همراه با لیوانی آب. در نهایت هیچکاک به او اجازه داد زندگینامه ی رسمی اش را بنویسد.
دیگر آثار و میراث ادبی تیلور حدود ۴۰ کتاب نوشت، همچون زندگینامه ی بازیگران اینگرید برگمن، الک گینس، ویوین لی، الیزابت تیلور و اورسن ولز، و هم کتاب «غریبه ها در بهشت: مهاجران هالیوود ۱۹۳۳–۱۹۵۰» (۱۹۸۳) درباره ی ی سینماگران پناه جوی اروپائی در دوران نازیسم.
وی همینطور درباره ی ی هنرمندانی چون کلود مونه و نمایشنامه نویسانی چون پیتر شفر، دیوید استوری و هارولد پینتر کتاب نوشت.
در سال ۲۰۱۲، فیلمهای هیچکاک (با بازی آنتونی هاپکینز) و دختر، چهره ای تاریک از کارگردان نشان دادند. تیلور در مقابل این تصویر ایستاد و از هیچکاک دفاع کرد. وی خاطرنشان کرد تیپی هدرن، بازیگر فیلمهای «پرندگان» (۱۹۶۳) و «مارنی» (۱۹۶۴)، بعدها روایت خویش را تغییر داده تا رابطه اش با هیچکاک را جنجالی تر جلوه دهد.
وی در مصاحبه ای در ۲۰۲۴ اظهار داشت: «هیچک فرشته نبود، اما از کاری که تیپی برای لکه دار کردن شخصیتش کرده دلگیرم.»
ترجمه: زینب کاظم خواه
منبع: نیویورک تایمز
منبع: dastohonar.ir
این مطلب دست و هنر مورد پسنده؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب دست و هنر مرتبط
نظرات کاربران دست و هنر در مورد این مطلب