آنچه در نهمین جشنواره اسباب بازی می گذرد
این مسافران زمان بدنبال سوغات چینی نیستند!
دست و هنر: نمایشگاه اسباب بازی یک ماشینِ زمان و بازدیدکنندگان آن مسافران زمان هستند؛ محلی که بمحض ورود به آن و بسته شدن درِ شیشه ای پشت سرشان دیگر فرقی ندارد مادری باشند که در بین مشغله های کاری و خانه داری فرزند خودرا به نمایشگاه آورده باشند یا پدربزرگی که در ایام بازنشستگی دست نوه ها را گرفته و خواسته ساعتی با آنها خلوت کند؛ اینجا همه تقریباً همسن و سال می شوند. هرچند شاید رویشان نشود با گفتن نام خود به دنبال دوست بگردند اما هر کاری کنند نمی توانند برق چشم ها و لبخندهای پررنگی که موقع دیدن اسباب بازی ها، میهمان چهره شان می شود را پنهان کنند.
به گزارش دست و هنر به نقل از ایسنا، امسال نهمین سالی است که خیابان حجاب در سردترین روزهای سال محل رفت وآمد خانواده هایی است که برای بازدید از نمایشگاه اسباب بازی در جست وجوی کانون پرورش فکری خردسالان و نوجوان هستند و برای اطمینان خاطر از عابران پیاده آدرس می پرسند و بلا فاصله دست ها یک بنر بزرگ و صورتی رنگ را نشان شان می دهد تا خاطر جمع شوند راه را درست آمده اند.
«ضیافت رنگ و نور» شاید بهترین کلمه ای باشد که بتوان برای توصیف نمایشگاه اسباب بازی از آن استفاده کرد؛ جایی که کف پوش های آبی رنگ، نورهای گوناگون زرد و سفید، توپ های رنگی و میوه های پولیشی خوش رنگ و لعاب، عروسک های دست ساز با دامن های پر نقش و نگار و... به شما خوش آمد می گویند.
نمایشگاه از ساعت ۱۰ بامداد کار خودرا آغاز نموده است، اما تعداد بازدیدکنندگان حداقل تا ساعت ۱۴ چنگی به دلِ غرفه داران نمی زند؛ هرچند بچه ها با هر وسیله ی بازی که می بینند از کوچک و بزرگ تا ارزان و گران، ذوق نشان می دهند و برای دقایقی جلوی هر غرفه مشغول بازی با نمونه های روی میز می شوند، اما آنقدر حجم اسباب بازیها زیاد است که کنجکاوی شان آنها را به سرعت به سوی غرفه دیگر می برد و کار به جایی نمی رسد که بخواهند آن وسیله را با خود به خانه ببرند. خلوتی ِ سرِ برخی غرفه داران هم فضایی فراهم آورده است تا چندنفری بنشینند و خودشان با همان بازی هایی که عرضه نموده بودند، بازی کنند!
یک سالن بزرگ پذیرای بازدیدکنندگان نمایشگاه است که دو سمتِ چپ و راست آن در اختیار غرفه داران است و مابقی اسباب بازیها هم در قفسه های ۵ طبقه به صورت ردیفی وسط سالن چیده شده و موجب ایجاد فضایی مشابه یک راهروی بزرگ شده است؛ راهروهایی که از هر کدام صدای بازی و خنده، سوال های بلند بلند بچه ها از والدین و گاهی هم یک دعوای کودکانه بر سر یک اسباب بازی می آید که البته قبل از آنکه کار بالا بگیرد با ورود یک اسباب بازی دیگر به ماجرا صلح برقرار می شود!
وسط هفته است و هرچه که زمان می گذرد و به حدود ساعت ۱۶ می رسیم نمایشگاه شلوغ تر می شود؛ البته نه به آن شکل که جای سوزن انداختن نباشد، ولی خب شرایط حداقل از دید غرفه داران بهتر می شود و یکی از آنها می گوید: «هرچی که به سوی عصر می ریم تعداد بیشتری میان نمایشگاه، خب طبیعی هم هست هم پدر و مادر از سر کار برگشتن خونه و هم بچه ها از مدرسه.» او که سال اولی نیست که در نمایشگاه غرفه دارد، می گوید: «برداشت من تا الان این بوده که امسال نسبت به دوره های قبل، بازدیدکنندگان کمتری به نمایشگاه اومدن. بهترین روزها هم از نظر ما پنجشنبه ها و جمعه هاست که خانواده فراغت بیشتری داره.»
یک نگاه کلی به نمایشگاه حرف او را تایید می کند، اما مشکل کجاست؟ غرفه دار دیگری که کار تولید عروسک های نمایشی و انگشتی را انجام می دهد و قیمت محصولات اش هم چندان بالا نیست، می گوید: «امسال با آنکه نمایشگاه با نظم و ترتیب بهتری برگزار شده و تنوع محصولات هم بالا رفته است، اما مشکلات اقتصادی بر تعداد بازدیدکنندگان نمایشگاه اثر گذاشته به گونه ای که کمتر از تخمینی است که ما داشتیم.» این تولیدکننده اسباب بازی معتقد است مردم بدنبال خرید اسباب بازی هایی هستند که ارزش داشته باشد و می گوید: «با این وجود حساسیت خانواده ها آنقدر بالا رفته که فقط دنبال خرید یک اسباب بازی نیستند، بلکه به فایده آن برای کودکشان هم فکر می کنند و حتی اگر قیمت بالا باشد، اما ببینند اسباب بازی در روند تربیتی کودک نقش مثبت دارد، برای آن هزینه می کنند.»
درست است که برگزار کنندگان نمایشگاه اهتمام کرده اند توازن میان نوع محصولات عرضه شده را رعایت نمایند، اما با گشتن میان قفسه ها مشخص می شود که کفه ی ترازوی بازیهای فکری و رومیزی پایین تر از عروسک ها و سایر اسباب بازیها است. این مساله را با تولیدکننده دیگری درمیان می گذارم که می گوید: «اینکه کارهای آموزشی و یا بازی هایی ارائه شود که به تجربه زیسته خردسالان و نوجوانان اضافه کند، از اولویت های این نمایشگاه بود. اینجا یک بازار مکاره نیست که جنس ارزان چینی بفروشد و فقط بدنبال سود کردن باشد.»
بازیهای فکری ارائه شده در نمایشگاه می تواند با ژانرها و موضوع های متنوع پوشش دهنده سلیقه هر دو گروه سنی خردسالان و بزرگسالان باشد؛ بازی هایی که هرچند پشت بسته بندی تمام آنها توضیحاتی درباره ی نحوه بازی نوشته شده بود، اما در بعضی غرفه ها هم چند نفر با روی باز مسئول توضیحِ بازی و یا حتی انجام بازی با افراد بودند تا نوع و سناریوی بازی فکری کاملا مشخص شده و بعد خرید غائی شود. موضوعی که سبب شده بود برای لحظاتی افراد از ذوق برنده شدن در یک بازی با فریاد و جیغ خوشحالی، فضای نمایشگاه را از آن حالت سکون خارج کنند.
باوجود این که بازیهای عرضه شده در نمایشگاه اسباب بازی تنها مربوط به گروه سنی خردسالان نیست، اما بخش جدی تری از بازدیدکنندگان را این گروه سنی می سازند و بنظر می رسد برای این گروه نیز آهنگ های کودکانه جذاب تر از آهنگ خواننده های پاپ باشد؛ موضوعی که خانواده ها هم به آن اشاره می کردند و حتی یکی از پدرها معتقد بود: «تا وقتی شعر و آهنگ های عمو پورنگ و... هست چرا باید تو نمایشگاه اسباب بازی برای بچه آهنگ سیروان خسروی و میثم ابراهیمی پخش کنن؟!»
باتوجه به گروه سنی بازدیدکنندگان، اتاق مادر و کودک یکی از نیازهای مهم برای خانواده ها بود که این نمایشگاه برای این بخش هم تمهیداتی اندیشیده است. خردسالان بزرگ تر و بالاتر از ۴ سال و خانواده ها هم اگر به سرویس بهداشتی نیاز پیدا کنند باید وسط بازدید کار را رها کرده، هزینه وسایلی که تا آنجا پسندیده اند را جلوی درب خروج حساب کنند، از سالن نمایشگاه خارج شده و به محوطه کانون پرورش فکری بروند و اگر بازدیدشان نیمه کاره مانده باشد، باردیگر به سالن نمایشگاه بازگردند.
از طرف دیگر خانواده هایی که از قبل از ظهر برای بازدید از نمایشگاه آمده بودند با نزدیک شدن به ساعت ناهار باید فکری هم برای غذا می کردند. آنهایی که سالیان قبل هم تجربه حضور در نمایشگاه داشتند بطور معمول یک لقمه که از قبل آماده کرده بودند، به دست فرزندشان می دادند. اما مابقی به بیرون از سالن نمایشگاه راهنمایی می شدند تا از بوفه ای که در محوطه کانون پرورش فکری بود خرید کنند، جایی که البته غذا نمی فروخت و بیشتر نوشیدنی، پفک و... برای عرضه داشت.
مسائل اقتصادی موضوعی است که هم از طرف غرفه داران و هم از طرف بازدیدکنندگان تا حد زیادی به آن اشاره می شود. این نمایشگاه محل عرضه بازیها و اسباب بازیهای ایرانی است و جایی برای محصولات چینی ندارد، موضوعی که حتی یک تولیدکننده هنگام اشاره به آن به کنایه می گوید: «محصول چینی تو کشور ما حتی با احتساب هزینه حمل و نقل از خود چین ارزون تره!» پس کاملا روشن است که محصولات ارائه شده در این نمایشگاه در مقایسه با جنس چینی علاوه بر کیفیت بمراتب بالاتری که دارند، قیمت بالاتری هم دارند تا جایی که حتی برخی عروسک های دست ساز که البته بیشتر جنبه تزئینی داشتند تا حدود ۳ میلیون تومان نیز قیمت گذاری شده بودند. عروسک هایی که فروشنده آنها معتقد بود محصولاتی منحصر به فرد یا اصطلاحا تَک هستند، اما در جواب سوالم که تا میانه نمایشگاه چه میزان فروش داشته است؟ اظهار داشت: «هنوز یدونه عروسک ۳ میلیونی هم نفروختیم اما خب فروش عروسک های بافتنی که تقریباً یک میلیون و ۲۰۰ قیمت گذاری شده بهتر بود.»
نمونه ای از عروسک های دست ساز با تولید محدود
منبع: dastohonar.ir
این مطلب دست و هنر مورد پسنده؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب دست و هنر مرتبط
نظرات کاربران دست و هنر در مورد این مطلب