آن چه در شب حسین سناپور گذشت
دست و هنر: حسین سناپور درباره خود، نویسنده شدنش، سبك نوشتاری و كارگاهای داستان نویسی اش گفت و اظهار نمود: داستان نویسی امروز خیلی قوی تر از چند دهه گذشته است و ما در اوج رمان هستیم.
به گزارش دست و هنر به نقل از روابط عمومی موسسه هفت اقلیم، چهارمین شب از سلسه نشست های نویسندگان پیشكسوت با حضور «حسین سناپور»- نویسنده- و میزبانی «فرشته احمدی»- نویسنده- عصر چهارشنبه ۳ خرداد در موسسه هفت اقلیم برگزار گردید.
در ابتدای برنامه فرشته احمدی- نویسنده- حسین سناپور را این گونه معرفی كرد: نیاز به معرفی ویكی پدیایی نمی بینم برای این كه در پشت جلد همه كتاب های ایشان نوشته شده است. به نظرم آقای سناپور از محدود نویسندگان حرفه ای معاصر ما هستند. حرفه ای به این معنا كه نویسنده ای هستند كه تمام وقت نویسندگی می كنند، با این حال كه بیشتر ما نویسندگان مجبوریم چند شغل برای گذران زندگی داشته باشیم و كمتر نویسنده ای پیدا می گردد كه چنین جسارتی داشته باشد.
او اضافه كرد: دومین نكته حرفه ای بودن ایشان حساسیت داشتن به مسائل روز جامعه و اجتماع است. برخلاف خیلی از نویسندگان كه به گوشه دنجی رفته اند كه با خیال راحت و در امنیت بنویسند و كاری به سایر مسائل ندارند. همینطور «انجمن صنفی نویسندگان» كه پس از تلاش های بسیار تشكیل شد، با این حال كه صنف برای نویسندگان جوان تر است و مقرر است مشكلات آن ها را حل كند، آقای سناپور تلاش بسیاری در این راستا انجام داده است. كسانی كه در این كار جا افتاده اند چندان نیازی به حمایت صنفی ندارند.با تمام این ها ایشان پا به پای ما و همه جوان ترها بودند؛ كه حضورشان خیلی موثر بود. همینطور او جز محدود كسانی است كه كار جوان ترها را می خواند و نظر می دهد.
این نویسنده با اشاره به ازدواج نكردن حسین سناپور از او سوال كرد، واقعا تصمیم شما این بوده كه زندگی خانوادگی مزاحم كار حرفه ای تان می شود؟
حسین سناپور در پاسخ به او اظهار داشت: نه! اما مسلما ازدواج نكردن به نویسندگی ام كمك كرده، ولی تصمیمی از قبل در این مورد نگرفته بودم! بدشانسی ای كه داشتم این بود پدر و مادرم در كارهایم دخالت نمی كردند، پدرم حتی نمی دانست دركدام مدرسه درس می خوانم. شاید اگر كاری به كارم داشتند من هم مجبور می شدم كارهایی را انجام بدهم كه بقیه انجام می دهند و فرصت نمی كردم برای داستان نویسی وقت بگذارم.
او با بیان این كه كمی لجباز است، تصریح كرد: اگر تصمیم به كاری بگیرم و فكر كنم باید انجام بدهم، حتما انجام می دهم. از یك سنی تصمیم گرفتم نویسندگی كارم باشد، پیش از آن به سینما علاقه داشتم ولی متوجه شدم با روحیاتم سازگار نیست و دائما به سمت داستان كشیده می شدم. برایم مسلم شده بود می خواهم نویسنده شوم. زمانی مشغول روزنامه نگاری بودم ولی بعدتر آن راهم كنار گذاشتم.
این نویسنده در پاسخ به سوال فرشته احمدی درباره این كه كارگاه های گلشیری در سبك نوشتن او چقدر تأثیرگذار بوده و حالا كارگاه های خود او چه شباهت ها و تفاوت هایی با آن كارگاه ها دارد، اظهار نمود: از دوران دانشجویی به داستان نویسی علاقمند بودم و همان سال ها در كتابخانه دانشگاه دنبال كتاب های نویسندگی بودم. اما زمانی كه به كلاس های گلشیری رفتم، متوجه شدم نحوه برخوردش با داستان به كلی فرق می كند. ما در این كارگاه ها داستان را می خواندیم و جز به جز بررسی می كردیم. من نخستین بار در كارگاه آقای گلشیری دیدم كه این كار انجام می گردد. همه چیز برایم عوض شد و انگار درِ یك فضای جدیدی را برای من باز كرد. در كارگاه های آقای گلشیری فقط داستان كوتاه خوانده می شد و به خاطر ندارم كه رمانی خوانده و بررسی شده باشد. اما من در كارگاه های خودم حس كردم باید روشی باشد كه روی رمان هم بشود كار كرد.
او درباره این كه روشی می نویسد همانی است كه در كتاب «یك شیوه برای رمان نویسی» آمده یا این كه بخشی از آن شخصی ست كه قابل آموزش نیست، اظهار داشت: تا جایی كه می توانستم همان روش خودم است. یك الگوی كلی دارد این كه در ابتدا با یك طرح شروع كنیم؛ طرح را پرورش بدهیم، پرونده سازی نماییم و در آخر كه تمام این كارهارا كردیم، سراغ نوشتن رمان برویم.
حسین سناپور درباره این كه با عنایت به دغدغه های مشتركی كه در رمان هایش دارد، كارهایش دچار تكرار نمی گردد توضیح داد: خودم خیلی تلاش می كنم كه هركاری كه انجام می دهم با كار قبلی ام تفاوت داشته باشد. با این حال یك سری مضامین و موضوعات هستند كه به ناچار در تمام آثارم خود به خود می آیند؛ نمی گردد كاریش كرد.
وی در پاسخ به این سوال كه بعضی فكر می كنند با شركت در كارگاه های نویسندگی، نویسنده می شوند در صورتی كه نویسنده طرز تفكر خاص و دغدغه های خاصی دارد كه هركسی ندارد، خاطر اظهار داشت: به نظرم هر كسی حرفی برای گفتن دارد و كسی نیست كه حرفی برای گفتن نداشته باشد. مسئله این است كه آن حرف چه طور بیان شود. آنجاست كه تفاوت آدم ها با یكدیگر مشخص می گردد. تفاوت نویسنده و غیر نویسنده این است كه حرف های خویش را چگونه با تكنیك عمیق كنند و از زوایای مختلف به آن بپردازند.
این نویسنده درباره نحو جمع آوری اطلاعات لازم برای داستان هایش، بیان كرد: ۷، ۸ سالی كه روزنامه نگاری كردم با خیلی اتفاقات متفاوت روبه رو شدم، هرچند هیچ وقت از آنها ننوشتم. هیچ وقت از اتفاقات شخصی ننوشتم جز یكی دوباره كه چاپ نكردم. انگار نوشتن هرچیزی كه به خودم نزدیك تر باشد سخت تر است. آدم هایی كه دورتر بودند همیشه برایم جذابیت بیشتری داشت. روزنامه زیاد می خوانم ولی تحقیق نمی كنم. گاهی در اینترنت جست وجو می كنم و گاهی از دوستانم كمك می گیرم اما برای رمان «شمایل تاریك كاخ ها» نزدیك به ۱۰ كتاب خواندم ولی بعضی رمان ها مثل خاكستر تحقیقی نكردم.
او تاكید كرد: همه ما، همه شخصیت ها و آدم ها را درون خودمان داریم، این كه می گویند هر آدمی همه جهان است و همه آدم هاست، درست است. ما همه شخصیت ها را در وجودمان داریم حتما در مظفر یك گوشه ای از من هست.
سناپور راجع به نویسندگان جوان و آثار آن ها هم اظهار نمود: این كه می گویند داستان نویسی امروز خوب نیست، به نظرم اشتباه است. داستان نویسی امروز خیلی قوی تر از چند دهه گذشته است. ممكن است كه دیگر كتاب هایی مثل «بوف كور» یا نویسنده ای مثل گلشیری، ساعدی و هدایت كه به نظرم نبوغ داشتند، نداشته باشیم؛ اما اگر استثناها را كنار بگذاریم داستان های خوب برای خواندن یا اصلا وجود نداشت یا بسیار كم بود، بنابراین نویسندگان درجه سه هم معروف و كتاب های شان خوانده می شد. فكر می كنم الان حدود ۵۰ نویسنده داریم كه داستان های خوب می نویسند.
این نویسنده در ادامه اضافه كرد: به نظرم ما در دوره اوج رمان نویسی هستیم همان گونه كه دوره اوج داستان كوتاه دهه ۸۰ بود و تا ۹۰ هم ادامه پیدا كرد. به نظرم الان داستان كوتاه به نفع رمان نویسی افول كرده كه مشكلی ندارد، نسل های بعدی می آیند و جبران می كنند.
در ادامه سلسله نشست های «یك شب یك نویسنده »چهارشنبه (۹ خرداد ماه) نشست با حضور علی خدایی با میزبانی سینا دادخواه برگزار می گردد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب